Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/054

—   304   —

stronie nadaje się o wiele lepiej na obozowisko i kryjówkę niż po lewej, gdzie nie widać ani krzaka.
 Grubas popatrzył na mnie jakby zaskoczony mojemi słowami, a potem rzekł:
 — Hm, to niezłe zapatrywanie! Taki księgopis miewa przecież czasem dobre myśli. Czy wpadło wam co w oko?
 — Tak.
 — Co?
 — Obozowali tam za krzakami dzikiej czereśni, a tam za leszczyną, stały ich konie.
 — Ach! Muszę tam pójść, bo wy, nie mając do tego odpowiednich oczu, nie potraficie oznaczyć, ile było koni.
 — Było dwadzieścia i sześć.
 On znowu rzucił na mnie wzrokiem zdziwionym.
 — Dwadzieścia sześć? — powtórzył z niedowierzaniem. — Po czem to poznaliście?
 — Pewnie, że nie po chmurach, sir — roześmiałem się. — Z tego ośm koni było okutych, a ośmnaście niekutych. Wśród jeźdźców znajdowało się dwudziestu trzech białych i trzech Indyan. Dowódcą bandy był biały, kulejący na prawą nogę, a koń jego to gniady mustang. Wódz Indyan, który im towarzyszył, jeździ na karym ogierze, a przypuszczam, że to Siouks z plemienia Ogellallajów.
 Wyraz twarzy grubasa stał się teraz nieokreślonym. Usta mu się otwarły, a małe oczka patrzały na mnie jak na widmo.
 — All devils! — zawołał wkońcu. — Wam się to wszystko chyba przywidziało!
 — Przekonajcie się sami! — odparłem sucho.
 — Skąd wiecie, ilu było białych lub Indyan, który koń był gniady, a który czarny, który jeździec kuleje i do jakiego szczepu należą Indyanie?
 — Proszę was, żebyście sami zobaczyli, a potem pokaże się, kto ma lepsze oczy: ja, greenhon, czy wy, doświadczony westman.