Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/059

—   309   —

stara zardzewiała kentucka rusznica, albo ta moja stara pukawka!
 — Może zobaczycie firmę, sir? — spytałem, podając mu strzelbę.
 Rzucił okiem na znak i odskoczył zdziwiony.
 — Wybaczcie, sir — rzekł — to co innego. Takich strzelb jest już wogóle nie wiele. Słyszałem, że widziano u Old Shatterhanda taką. Ale skąd wy wzięliście to arcydzieło? A może to stampilia naśladowana? Prawdopodobnie tak będzie, gdyż ta strzelba nie wygląda na to, żeby z niej dużo razy strzelano!
 — Spróbujemy. Pokażcie, do czego mam strzelić, sir!
 — Nabijcie najpierw nanowo!
 — To niepotrzebne. Naboje suche.
 — Well, to zastrzelcie mi najpierw śrutem tego ptaka tam na krzaku!
 — To za daleko! — zauważył jeden z obecnych dokoła.
 — Zobaczymy! — odpowiedziałem ja.
 Zacząłem powoli nakładać na nos binokle, na co grubas wybuchnął śmiechem.
 — Hahaha! Okulary! Ten księgorób przybywa na sawannę polować z cwikierem na nosie! Hahaha!
 Drudzy śmiali się także, ja zaś rzekłem poważnie:
 — Z czego się śmiejecie, panowie? Jeśli się trzydzieści lat przesiedzi nad książką, to oczy na tem cierpią, lepiej więc strzelić dobrze w okularach, aniżeli źle bez nich.
 — To słuszne, sir — śmiał się grubas. — Chciałbym was jednak widzieć, gdyby was niespodzianie opadli czerwonoskórcy! Zanim wyczyścilibyście binokle i włożyli na nos, oskalpowanoby was dziesięć razy. Widzicie, nawet ptaka nie możecie teraz zastrzelić, bo już odleciał!
 — To poszukajmy innego celu! — powiedziałem z zimną krwią jak przedtem.
 Ów ptak siedział na krzaku w odległości może dwustu kroków, byłby to więc strzał zwyczajny. Ja jednak