Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/069

—   319   —

 — Toselkhita, shi shteke — nie strzelaj, jestem twoim przyjacielem! — zawołałem z poza drzewa w narzeczu Apaczów.
 — To tistsa tá ti. Ni peniyil — nie wiem, kto jesteś. Wyjdź! — odpowiedział.
 — Ni Winnetou, natan shis inté — jesteś Winnetou, wódz Apaczów? — spytałem dla pewności.
 — Ha-au — jestem nim! — odrzekł.
 Na te słowa wyskoczyłem z za drzewa ku niemu.
 — Szarlih! — odezwał się on pierwszy radośnie. Otworzył ramiona i padliśmy sobie w objęcia.
 — Szarlih, shi stheke, shi nta-ye — Karolu, mój przyjacielu, mój bracie! — powtarzał płacząc niemal ze wzruszenia, — Shi intá, ni intá, shi itchi, ni itchi — moje oko twojem okiem, moje serce twojem sercem!
 Ja także byłem tak przejęty tem zupełnie niespodzianem spotkaniem, że łzy mi się w oczach zakręciły. Winnetou przypatrywał mi się co chwila pełnym miłości wzrokiem, przyciskał mnie do piersi, aż wreszcie przypomniał sobie, że nie byliśmy sami.
 — Ti ti ute — kto jest ten człowiek? — zapytał, wskazując na Walkera.
 — Aguan ute shó, shi shteke ni shteke — to dobry człowiek, mój przyjaciel i twój przyjaciel — odpowiedziałem.
 — Ti tenlyé aguan — jak się nazywa?
 — The thick Walker — podałem nazwisko towarzysza w angielskiem brzmieniu.
 Na to wyciągnął Apacz rękę do Freda i tak go pozdrowił:
 — Przyjaciel mojego brata jest zarazem moim przyjacielem! Omal nie postrzelaliśmy się, ale na szczęście Szarlih poznał głos mojej strzelby, jak ja jego. Co moi biali bracia tu robią?
 — Ścigamy wrogów, których trop widzisz tu w trawie — odrzekłem ja.
 — Spostrzegłem go dopiero przed chwilą. Przyby-