Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/076

—   326   —

 — A potem?
 — Po drugiej stronie będzie się znajdował ostateczny cel jazdy railtroublerów.
 — Jaki cel?
 — Błonia Ogellallajów.
 Skinął głową na znak potwierdzenia, dodając do tego jeszcze pochwałę:
 — Mój brat Szarlih wciąż jeszcze ma oko orła, a spryt lisa, bo odgadł zupełnie dobrze.
 — Jakto? — zapytał Walker. — Oni udali się na błonia Ogellallajów?
 Ja zaś odpowiedziałem:
 — Już przedtem zwróciłem waszą uwagę na to, że trzej Indyanie bez szczególnych powodów nie połączyliby się z taką gromadą białych. Na dzikim Zachodzie więcej jest czerwonych niż białych. Tak też będzie i w naszym wypadku.
 — Pshaw! Nie rozumiem was, Charles!
 — No, ci trzej Ogellallajowie dodani są zbójom, że tak powiem, dla straży.
 — Ach! O ile i przez kogo?
 — Hm! Nie weźcie mi tego za złe, kochany Fredzie, ale mnie się zdaje, że zamieniliśmy nasze role; dziś ja mógłbym was nazwać greenhornem.
 — Heigh-ho! A to czemu?
 — Czy sądzicie, że banda, złożona z dwudziestu białych drabów, odważyłaby się sama grasować w tych stronach?
 — Oczywiście, że nie!
 — Co więc będą musieli zrobić biali?
 — Hm, udać się pod opiekę czerwonoskórych.
 — Słusznie! Czy dostaną tę opiekę za darmo?
 — Nie, będą musieli za nią zapłacić.
 — Czem?
 — Rozumie się, że łupem, który z sobą wiozą.
 — Pięknie! Teraz już pojmujecie, co ja i Winnetou o tem sądzimy?
 — A więc to tak się rzecz przedstawia. Biali ogra-