Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/109

—   357   —

 — Składam swe uszanowanie, sir! — rzekł także z ukłonem ku mnie. — Sądzicie zatem, że kolonel zobaczył kartkę i czemprędzej nadejdzie?
 — Przypuszczam.
 — Bardzoby mnie to ucieszyło, wierzcie mi!
 Byłbym mu także uwierzył bez zapewnienia i przysięgi.
 — Rozporządzam tylko czterdziestu ludźmi — mówił dalej — a większa ich część zajęta teraz na torze. Czy nie byłoby najlepiej opuścić zaraz Echo-Cannon i cofnąć się do najbliższej stacyi?
 — Co wam do głowy przyszło, sir! Czy jesteście zającem? Co w takim razie pomyśleliby o was przełożeni? Utracilibyście natychmiast posadę!
 — Wiecie co, sir? Dla mnie życie więcej warte, niż stanowisko. Zrozumiano?
 — Wierzę, wierzę. Ilu ludzi ma pułkownik?
 — Stu i to najdzielniejszych.
 — O tem się przekonałem!
 — A ilu było Indyan?
 — Przeszło dwustu z railtroublerami.
 — O biada! Oni nas wystrzelają co do nogi! Nie widzę innego środka prócz ucieczki.
 — Pshaw! Która z poblizkich stacyi jest najwięcej zaludniona?
 — Promontory. Będzie tam teraz około trzystu robotników.
 — To zatelegrafujcie i każcie sobie przysłać stu uzbrojonych ludzi!
 Płatniczy wytrzeszczył na mnie oczy i usta otworzył, a potem zerwał się, klasnął radośnie w ręce i zawołał:
 — Doprawdy! To dziwne, że ja nie pomyślałem dotychczas nad tem!
 — Jesteście, jak się zdaje, wielkim geniuszem strategicznym. Niech ci ludzie przywiozą z sobą także żywność i amunicyę na wypadek, gdyby wam jej zabrakło. A pamiętajcie, że wszystko musi się odbyć w naj-