Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/150

—   398   —

jącego na Zachodzie, gdzie jest inna miara moralności. Zaczerpnęliśmy sobie wody z rzeki i jedliśmy mięso. Oni spoglądali na mnie ciekawie przez jakiś czas. Wreszcie przemówił Gates, który, jak się zdawało, występował w imieniu wszystkich.
 — A zatem postradaliście futra i sidła? To szkoda. Jakże wyżywicie się teraz?
 — Za pomocą polowania narazie.
 — Jakże wasze strzelby? Widzę, że macie aż dwie.
 — Z tego starego grzmotu strzelam kulami, a śrutem z tej małej strzelby.
 Sztuciec wiozłem z sobą w futerale. Gdybym był wymienił nazwy obu strzelb, byliby odrazu poznali, kto jestem.
 — No, to dziwny z was człowiek. Włóczycie z sobą dwie strzelby, jedną na kule, a drugą na śrut. Wszak na to jest dubeltówka, z jedną lufą na kule, a drugą na śrut!
 — To słuszne, ale ja przywykłem do tej starej pukawki.
 — A co będziecie robić nad Rio Pecos, mr. Jones?
 — Nic szczególnego. Podobno łatwiej tam polować, niż tu.
 — Jeśli sądzicie, że Apacze pozwolą wam u siebie polować, to was źle pouczono. Nie wierzcie w to! Tu zabrano wam tylko sidła i futra, u tam możecie łatwo własną skórę postradać. Czy musicie tam pojechać koniecznie?
 — Wcale nie.
 — To chodźcie z nami!
 — Z wami? — udałem zdziwionego.
 — Tak.
 — Do Mugworthills?
 — Tak.
 — A po co?
 — Hm! Nie wiem, czy mogę wam to powiedzieć. Co wy na to, Clay i Summer?