Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/156

—   404   —

 — To przynajmniej brzmi tak, że można tego słuchać. Cóż jeszcze do tego dodacie?
 — To, co już raz powiedziałem.
 — Że zabił dwu czerwonych?
 — Tak.
 — Ja tego nie biorę mu wcale za złe. W moich oczach to nie jest powodem do tego, żeby komuś nie ufać i uważać go za draba.
 — Czy wy nie czujecie, że przez takie stanowisko sami sobie wystawiacie niedobre świadectwo?
 — Nie. Indyanie to wszystko łotry, których należy wytępić!
 — Oni są także ludźmi i mają swoje prawa, które my winniśmy uszanować!
 — Mówicie bardzo humanitarnie! Ale gdyby nawet słuszność była po waszej stronie, to nie rozumiem, dlaczego śmierć dwu czerwonych miałaby być czemś nie do przebaczenia.
 — Nie?...
 — Wszystko należy brać ze strony praktycznej. Chyba zdajecie sobie sprawę z tego, że czerwonych czeka zguba.
 — Niestety, nie mogę temu zaprzeczyć.
 — Skoro więc wszyscy muszą zniknąć z powierzchni ziemi, to obojętną jest rzeczą, czy dwaj z nich zginą o kilka dni prędzej, niż im było przeznaczone. Z tego punktu widzenia człowiek, który ich śmierć sprowadził, nie jest mordercą; uprzedził tylko cokolwiek przeznaczenie.
 — Szczególna jest ta wasza praktyczna moralność! Czy tego nie widzicie?
 — Może ona jest szczególna, ale nie zaszkodziłoby wam, gdybyście ją sobie trochę przyswoili.
 — Well, zobaczymy, jak się ta sprawa przedstawi z waszego stanowiska. Czy sądzicie, że mr. Santer nie zasługuje na potępienie?
 — Pewnie, że nie.
 — A zatem to, że zastrzelił wodza Apaczów i jego