Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/158

—   406   —

trudu, by taki skład założyć, nie dzieje się to nigdy dla odrobiny.
 — To całkiem słuszne!
 — Było więc tam dużo, bardzo dużo złota. To, co zabrali Winnetou i jego ojciec, było tylko małą częścią. Nie prawdaż?
 — Przyznaję także.
 — I dla takiego głupstwa zabił mr. Santer dwoje ludzi!
 — Hm, tak, ale to było praktyczne. Chciał zdobyć i tę małą sumę.
 — Czyż jeszcze nie pojmujecie, do czego zmierzam. Ta praktyczność, którą tak usprawiedliwiacie, może być dla nas wysoce niebezpieczną.
 — Niebezpieczną? Jakto?
 — Wyobraźcie sobie, że idziemy do Mugworthills i znajdujemy cały skarb; potem...
 — Potem dzielimy go natychmiast między siebie — wtrącił prędko, przerywając mi zdanie.
 — Tak, dzielimy. Jak sądzicie, ile otrzyma każdy z nas?
 — Któż to może oznaczyć? Musiałoby się wprzód wiedzieć, ile tam złota jest wogóle.
 — I wtedy nie moglibyście wiedzieć, ile każdy dostanie, gdyż mr. Santer zażąda dla siebie lwiej części, a nam przyzna tylko tyle, ile mu się spodoba.
 — Nie, tego on nie uczyni. Co do tego, mylicie się stanowczo!
 — Ja jednak trwam przy swojem twierdzeniu.
 — Podział będzie bardzo uczciwy, nikt nie otrzyma więcej, aniżeli drugi.
 — Nawet Santer nie?
 — Nie.
 — Czy on sam to powiedział?
 — Tak. Nietylko przyrzekł, lecz nawet dał nam rękę na to.
 — Czy wydał wam się przytem dostojnym?