Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/159

—   407   —

 — Oczywiście! To najporządniejszy i najwytworniejszy człowiek, jakiego sobie można pomyśleć!
 — A wy jesteście najbardziej dziecinnemi z dusz, jakie kiedykolwiek spotkałem.
 — Jakto?
 — Bo wierzycie temu przyrzeczeniu.
 — Cóż w tem dziwnego?
 — Czy trzeba wam to dopiero tłómaczyć?
 — Pewnie!
 — Człowiek, który dla kilku nuggetów zabija dwoje ludzi, tak opanowany jest przez żądzę złota, że nawet nie pomyśli dzielić się z wami w ten sposób.
 — To było dwoje czerwonych!
 — Ale w każdym razie dwoje ludzi, którzy nie wyrządzili mu nic złego! Nie ulega wątpliwości, że gdyby to byli biali, to także byłby ich bez wahania sprzątnął z drogi.
 — Hm! — mruknął Gates z niedowierzaniem.
 — Ja tak twierdzę, a nawet idę dalej. Santer obiecał wam, że dostaniecie tyle, co i on, a ja sądzę...
 — Że dotrzyma słowa i odda nam część, która nam się będzie należała — wtrącił.
 — Być może, że nam da, będąc przekonany, że ją otrzyma napowrót.
 — Drogą rabunku?
 — Tak. Część, przypadająca na każdego z nas, będzie w każdym razie sto lub więcej razy większa od tego, co mieli przy sobie Inczu-czuna i Winnetou. Jeśli Inczu-czunę i jego córkę zastrzelił z chciwości, to przysiągłbym, że od chwili, w której my dostaniemy złoto, nie będziemy ani minuty pewni własnego życia!
 — Poczekajcie, mr. Jones!
 — Pewnie, że zaczekam.
 — To wielka różnica, czy się strzela do Indyan, czy do białych!
 — Dla człowieka, którego porwała gorączka posiadania złota, nie istnieje ta różnica.
 — Hm! Nie mogę wam przyznać słuszności w tym