Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/167

—   415   —

baczyć, czy jesteśmy tu bezpieczni. Jeśli rzeczywiście jesteście tak dzielnymi westmanami, jak powiadacie, to musicie wiedzieć, że nie obozuje się w lesie, nie wiedząc, czy niema w nim jeszcze kogoś. Ponieważ nie dopilnowaliście tego, to ja to zrobiłem i zasłużyłem raczej na wasze uznanie, nie na ton, na jaki sobie wobec mnie pozwalacie.
 — Ach! Szukaliście śladów?
 — Tak.
 — Czy umiecie je odnajdywać?
 — Prawdopodobnie!
 — Ja sądziłem, że szukaliście już nuggetów.
 — Nie jestem taki głupi.
 — Dlaczego byłoby to głupiem?
 — Czyż wiem, po której stronie i w jakim kierunku należy ich szukać? O tem wie tylko Santer, o ile tu się wogóle złoto znajduje.
 — Zdaje mi się, że na waszą istotę składają się same wątpliwości, podejrzenia i nieufności. Byłoby rzeczywiście lepiej, gdybyśmy byli zostawili was waszemu losowi.
 — Tak? A może ja właśnie byłbym jedynym, któryby potrafił znaleźć złoto, gdyby tutaj było. Ale złota już niema...
 — Niema? Kto to powiedział?
 — Ja to mówię.
 — Dlaczego? Skąd możecie wiedzieć, że już tutaj nie leży?
 — Zdrowy rozum mi to dyktuje. To dziwne zaiste, że jako doświadczeni westmani nie wpadliście na to już dawno!
 — Nie mówcie zagadkami. Powiedzcie wyraźnie! Czy było tutaj złoto?
 — Na to się godzę.
 — Któżby je mógł zabrać?
 — Winnetou.
 — Skąd wam ta myśl przyszła?
 — Raczej ja powinienbym zapytać, jak wy mo-