Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/179

—   427   —

 — O złocie — odpowiedział z przymusem, jak mi się wydało.
 — Jakto o złocie?
 — Gdzie leży. Wyjawiłem przed nimi swoje przypuszczenia co do tego i myślałem, że wypaplali.
 — Czy to prawda? — spytałem Gatesa.
 — Tak — brzmiała jego odpowiedź.
 — Czy istotnie Santer nic innego nie ma na myśli?
 — Nie.
 — Nie ukrywajcie nic przedemną! Zwracam waszą uwagę, że kłamstwem lub podstępem nie wyrządzicie szkody mnie, lecz sobie.
 Zawahał się na chwilę, a potem rzekł głosem, w którym przebijała się szczerość:
 — Wierzcie mi, sir, że to nie kłamstwo. On rzeczywiście miał tylko złoto na myśli.
 — Ja jednak nie wierzę. Wasza otwartość jest obłudna, a w jego twarzy czai się podstęp. Ale w ten sposób nic nie osiągniecie. Wzywam was, mr. Gates po raz wtóry: powiedzcie prawdę! Czy Santer wspomniał co o Keiowehach, kiedy spotkał się z wami na dolinie?
 — Tak.
 — Czy był sam?
 — Tak.
 — Czy istotnie spotkał czerwonych?
 — Tak.
 — I nie był nad Saltfrokiem?
 — Nie był.
 — Jak wielki to był oddział?
 — Sześćdziesięciu wojowników.
 — Kto nimi dowodził?
 — Pida, syn wodza Tanguy.
 — Gdzie oni są teraz?
 — Poszli do swojej wsi.
 — A może wy kłamiecie?
 — Mówię prawdę, sir!
 — Pamiętajcie, mr. Gates, o tem, że wola człowieka, to jego królestwo niebieskie, lecz często także jego pie-