Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/180

—   428   —

kło. Jeśli mnie oszukacie, to pożałujecie tego później. Co do złota, to nadarmo jechaliście tutaj, gdyż w tych stronach złota niema.
 Teraz dopiero podniosłem testament Winnetou z ziemi, a włożywszy go w obydwie skórzane koperty, schowałem do kieszeni.
 — Zdaje się, że mr. Santer wie to lepiej od was. — odpowiedział Gates.
 — On wie mniej niż nic.
 — A wy wiecie, gdzie leży złoto?
 — Może.
 — To powiedzcie nam!
 — Tego mi nie wolno.
 — Zatem słusznie obawialiśmy się, że wy nam tylko szkodzić będziecie, zamiast pomagać.
 — Złoto nie jest wasze.
 — Ale stanie się naszem, gdyż mr. Santer pokaże nam je i podzieli się z nami.
 — On, mój jeniec obecnie?
 — Cóż wy mu potraficie zrobić? On odzyska wolność napowrót.
 — To będzie trudno! On raczej zapłaci życiem za swoje postępki.
 Na to odezwał się Santer szyderczym śmiechem. Odwróciłem się więc do niego i oświadczyłem:
 — Potem nie zechce wam się tak śmiać, jak teraz. Jak sądzicie, co ja z wami zrobię?
 — Nic — odparł z grymasem śmiechu.
 — Któż zabroni mi wpakować wam kulę w łeb?
 — Wy sami. Każdy wie, że Old Shatterhand boi się zabić człowieka.
 — To słuszne, że nie jestem mordercą. Zasłużyliście na śmierć wielokrotnie. Jeszcze przed kilku tygodniami byłbym was bezwarunkowo zastrzelił, gdybym was był tylko spotkał. Ale Winnetou już nie żyje, a umarł jako chrześcijanin. Ja wraz z jego ciałem pochowałem zemstę.