Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/184

—   432   —

 — To nieprawda! Wódz Keiowehów, Tangua, nigdy nie użył do ciebie słowa: „przyjaciel“. Jesteś tylko bladą twarzą, którą znosimy u siebie.
 Byłbym chętnie skorzystał z tej krótkiej chwili, by się przebić przez krąg wojowników i uciec. Byłoby mi się to może nawet udało, ale wtedy byłbym musiał strzelby zostawić, a tego nie chciałem zrobić. Pida przyszedł do mnie i rzekł:
 — Old Shatterhand chce być moim jeńcem. Czy odda dobrowolnie wszystko, co ma przy sobie?
 — Tak — odpowiedziałem.
 — I pozwoli się związać?
 — Tak.
 — Więc oddaj mi swoją broń!
 Ucieszyło mnie to w duchu, że mię w ten sposób pytał, gdyż to było oznaką, że mnie szanuje. Wręczyłem mu nóż i rewolwery. Gdy Santer wziął rusznicę i sztuciec, spytał go Pida:
 — Czemu bierzesz te strzelby? Połóż je napowrót!
 — Ani mi się śni! One są moje!
 — One do mnie należą!
 — Nie, do mnie!
 — Ponieważ Old Shatterhand mnie się poddał, przeto jego broń stała się moją własnością.
 — Komu zawdzięczasz, że go pojmałeś? Tylko mnie! On był już w mojej mocy, a zatem jego osoba i wszystko, co posiada, należy do mnie! Nie dostaniesz więc ani jego, ani słynnego sztućca Henryego.
 Na to podniósł Pida groźnie rękę i rozkazał:
 — Połóż je w tej chwili!
 — Nie!
 — Odbierzcie mu je! — zawołał Pida do swoich ludzi.
 — Chcecie porwać się na mnie? — spytał Santer, przybierając postawę, jakby się gotował do obrony.
 — Odbierzcie mu je! — powtórzył Pida.
 Santer, widząc, ile rąk wyciągnęło się do niego, rzucił broń na ziemię i oświadczył: