Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/200

—   448   —

 — Łatwo pojmie każdy, że tylko dzięki mnie możecie zemścić się na nim. Czy ty przyznajesz to?
 Starzec potwierdził pytanie.
 — Czy wyrządziłbyś mi za to przysługę?
 — Jeśli będę mógł.
 — Możesz.
 — Czego więc sobie życzysz?
 — Old Shatterhand ma w kieszeni mówiący papier, który ja chciałbym posiadać.
 — Czy ci go zabrał?
 — Nie.
 — Czyj więc jest ten papier?
 — Nie jego, bo on go tylko znalazł. Ja właśnie pojechałem do Mugworthills, aby go szukać; niestety on pierwej przybył.
 — Niech będzie twoim. Odbierz mu go!
 Santer ucieszył się wynikiem swoich starań i zbliżył się. do mnie. Ja nie odezwałem się ani słowem, nawet się nie poruszyłem, spojrzałem mu tylko groźnie w twarz. On zląkł się i nie ośmielił się na mnie porwać.
 — Słyszeliście, co wódz nakazał, sir — rzekł do mnie.
 Tym razem nie powiedział „ty“, lecz nawet „sir“. Gdy i na to nie odpowiedziałem, dodał:
 — Mr. Shatterhand, lepiej się nie opierajcie! Zgódźcie się na to! Sięgnę teraz do waszej kieszeni.
 Podszedł jeszcze bliżej i wyciągnął ręce. Na to ja uderzyłem go mojemi, chociaż były związane, pod brodę tak, że padł wstecz na ziemię.
 — Uff! — zawołało kilku czerwonoskórych z widocznem zadowoleniem.
 Tangua jednak był innego zdania, gdyż zawołał:
 — Ten pies broni się, chociaż skrępowany! Zwiążcie go tak, żeby się nie mógł ruszyć i wyjmijcie mu potem z kieszeni mówiący papier!
 Na to zabrał głos nareszcie po raz pierwszy syn jego, Pida: