Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/212

—   460   —

 — Wierzę. Boi się, że go wam w jasnem świetle przedstawię.
 — Ciągle jeszcze myślicie o nim fałszywie.
 — Nie ja, lecz wy.
 — To gentleman!
 — Wy mnie tego nie udowodnicie, a ja potrafię was przekonać o czemś zupełnie przeciwnem.
 — Nie chcę tego słyszeć. Jesteście dlań wrogo usposobieni.
 — Zaiste, tak wrogo, że ma wszelkie powody do tego, żeby mieć się na baczności przedemną.
 — Przed wami? Hm! Sir, nie weźcie mi tego za złe, ale przed wami nikt już nie potrzebuje mieć się na baczności.
 — Czy dlatego, że zagrożono mi tu śmiercią?
 — Tak.
 — Między groźbą a rzeczywistością jest wielka różnica. Miałem już nieraz umrzeć, a nie zabito mnie jeszcze! Czy wierzycie istotnie, że Old Shatterhand jest takim drabem, jak twierdzi Santer?
 — Wierzę we wszystko, albo w nic. Jesteście nieprzyjaciółmi. A kto ma słuszność, czy on, czy też wy, to mnie nic nie obchodzi,
 — Nie powinniście mnie byli przynajmniej oszukiwać i okłamywać!
 — Kiedy to uczyniłem?
 — W Mugworthills, gdyście zataili przedemną obecność Keiowehów. Gdybyście byli uczciwi, nie stałbym tu teraz jako jeniec.
 — Czyż wy byliście szczersi?
 — Czy okłamałem was, czy oszukałem?
 — Tak.
 — Kiedy i jak?
 — Nazwaliście siebie Jones!
 — To jest oszustwo?
 — Naturalnie!
 — Oszustwo jest bezprawnem przywłaszczeniem sobie korzyści, a między nami coś podobnego nie za-