Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/213

—   461   —

szło. Zatajenia nazwiska ja nie określiłbym nawet jako podstęp; to było wprost koniecznością. Santer dopuścił się kilkakrotnie morderstwa, jest strasznym oszustem i nadzwyczaj niebezpiecznym człowiekiem; godzi też na moje życie. Wy byliście jego towarzyszami. Czy mogłem wam powiedzieć, kim jestem i że dążyłem do Mugworthills?
 — Hm! — mruknął.
 — Hm? Nie bierzcie mi tego za złe, mr. Gates, ale skoro teraz jeszcze żywicie jakie wątpliwości, czy ja mam słuszność, czy on, to ja was nie pojmuję.
 — Mimo to wszystko powinniście byli otwarcie z nami postąpić. To nam sie należało!
 — Nic się wam nie należało. Zrozumiano? Wy jesteście ludźmi niedoświadczonymi, przynajmniej wobec takiego westmana, jakim ja jestem. Musiałem zachować wobec was pewną ostrożność i powściągliwość. Nadto wynajął sobie was Santer, którego wychwalaliście pod niebiosa. Koniecznem więc było, żebym zataił moje nazwisko.
 — Gdybyście byli je wymienili, bylibyśmy wam uwierzyli!
 — Nie!
 — O tak!
 — Nie! Mogę wam to udowodnić.
 — Jak?
 — Czy wierzycie mnie teraz, jakkolwiek wiecie, że jestem Old Shatterhand?
 — Sami winniście temu, ponieważ okłamaliście nas i podeszli!
 — To wykręt! Wiecie teraz, kto jestem i dlaczego musiałem ukryć swoje nazwisko, a co najgłówniejsze, przekonaliście sie, jak Santer ze mną postępuje.
 — On nie chce wam nic zrobić.
 — Kto to powiedział?
 — On sam.
 — Kiedy?
 — Niedawno.