Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/214

—   462   —

 — On stara się tem was złudzić. Pali się do tego poprostu, żeby mnie życia pozbawić.
 — Nie, on nie kłamie!
 — Widzicie więc, że teraz jeszcze stoicie po jego stronie, a mnie nie ufacie! Wobec tego nadaremnie byłbym w Mugworthills powiedział, kim jestem. Usiłowałem dowieść wam, że Santer nie ma uczciwych zamiarów. Nie wierzycie temu jeszcze teraz, kiedy stało się waszym obowiązkiem opuścić jego, a dopomóc mnie, jeńcowi, którego postanowiono nędznie zamordować.
 — Santer wyraził się, że was chce ocalić.
 — Kłamstwo, nic tylko kłamstwo! Widzę, że was nie można przekonać. On was usidlił, zmądrzejecie dopiero po szkodzie.
 — O szkodzie niema mowy. Wobec was mógł być innym, gdyż wy ścigaliście go i godziliście na jego życie, ale przeciw nam on nic złego nie knuje.
 — Wciąż jeszcze spodziewacie się złota?
 — Tak.
 — W Mugworthils go już niema!
 — Ale jest gdzieindziej.
 — Gdzie?
 — O tem dopiero się dowiemy.
 — Od kogo?
 — Santer je odkryje.
 — W jaki sposób? Czy wam to wyjawił?
 — Nie.
 — Macie więc znów powód, że nie jest wobec was uczciwy i szczery!
 — Przecież nie może nam powiedzieć tego, czego sam jeszcze nie wie!
 — On wie, wie nawet dokładnie, w jaki sposób może znaleźć miejsce, w którem się teraz nuggety znajdują!
 — Skoro tak mówicie, to pewnie także to wiecie.
 — Oczywiście.
 — To podzielcie się ze mną tą wiadomością!
 — To być nie może.