Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/216

—   464   —

już zdaleka. — Kto wam pozwolił rozmawiać z tym człowiekiem?
 — Przechodziłem przypadkiem koło niego, a on do mnie przemówił — odparł zagadnięty.
 — Tu nie powinno być żadnego przypadku. Zabierajcie się stąd! Pójdziecie ze mną!
 — Ależ, mr. Santer, ja nie jestem dzieckiem...
 — Milczcie i chodźcie ze mną! Naprzód!
 Ujął go za rękę i pociągnął za sobą. Musiał on dość nakłamać tym trzem niedoświadczonym ludziom, skoro tak się go trzymali, a co gorsza, nie próbowali stawić oporu wobec jego grubiańskiego postępowania z nimi.
 Dano mi oczywiście takich dozorców, którzy rozumieli od biedy po angielsku. Oni słyszeli moją rozmowę z Gatesem, po której złożyli dowód, że poważali mię o wiele więcej, aniżeli Santera. Jeden z nich, który mi zawsze odpowiadał, podczas gdy drugi milczał, tak odezwał się po odejściu Santera z Gatesem:
 — To owce, idące za wilkiem; on pożre je, gdy będzie głodny. Czemu nie wierzą przestrodze Old Shatterhanda?
 Wkrótce potem nadszedł Pida, aby zbadać moje więzy i przekonać się zarazem, czy nie uskarżam się przypadkiem na co. Wskazał na wspomniane słupy, wbite nieopodal w ziemię, i rzekł:
 — Old Shatterhand znużył się zapewne długiem staniem. Przez noc będzie leżał pomiędzy tymi palami. Może położyłby się już teraz?
 — Nie. Mogę jeszcze wytrzymać — odpowiedziałem.
 — To niech to zrobi po wieczerzy. Czy biały myśliwiec ma jakie życzenie?
 — Tak, mam prośbę.
 — Powiedz ją; jeśli będę mógł, spełnię ją chętnie.
 — Chciałbym cię ostrzec przed Santerem.
 — Przed nim? To robak wobec Pidy, syna wodza Tanguy.
 — Bardzo słusznie! Ale na robactwo także trzeba