Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/217

—   465   —

zważać, skoro się usiłuje zagnieździć. Słyszałem, że teraz mieszka obok ciebie.
 — Tak, ten namiot był wolny.
 — Pilnuj, żeby nie wszedł do twego! Ma widocznie taki zamiar.
 — Ja go wyrzucę!
 — Możesz to uczynić, gdy przyjdzie otwarcie. A co będzie, jeśli zakradnie się pokryjomu, a ty tego nie spostrzeżesz?
 — To nie uszłoby mojej uwagi!
 — Nawet, gdyby cię nie było w namiocie?
 — Będzie w nim moja skwaw i wypędzi go.
 — On chce koniecznie posiąść ten mówiący papier, który odemnie wziąłeś.
 — Nie dostanie go.
 — Tak, ty mu go nie dasz, ale czy zdołasz przeszkodzić kradzieży?
 — Gdyby mu się nawet udało przyjść skrycie do namiotu, nie znalazłby go, gdyż schowany jest nadzwyczaj dobrze.
 — Spodziewałem się tego. Czy pozwoliłbyś mi jeszcze raz popatrzeć na ten papier?
 — Widziałeś go już i przeczytałeś.
 — Nie cały.
 — Zobaczysz go, ale nie teraz, bo już ciemno się robi. Przyniosę ci jutro rano, gdy będzie jasno.
 — Dziękuję ci! I jeszcze jedno: Santer pożąda nietylko mówiącego papieru, lecz i strzelb moich, znakomitych. W czyich rękach są one teraz?
 — W moich.
 — To przechowaj je dobrze!
 — Są doskonale ukryte. Gdyby nawet potrafił w biały dzień wejść do mego namiotu, nie mógłby ich zobaczyć, Owinąłem je w dwa koce i wsunąłem pod moje łoże, żeby nie zaszły wilgocią. Teraz są moje. Ja będę twoim następcą w sławie z posiadania sztućca, Old Shatterhand więc spełni mi jedną prośbę.
 — Bardzo chętnie, jeśli będę mógł.