Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/222

—   470   —

z miłości i współczucia, które żywiliśmy dla narodu czerwonych.
 Mówiłem taksamo powoli i uroczyście, jak on. Gdy umilkłem, spuścił głowę i siedział tak cicho przez kilka minut. Następnie podniósł głowę i zaczął znowu:
 — Old Shatterhand powiedział prawdę. „Jedno Pióro“ jest sprawiedliwy i przyznaje słuszność nawet swoim wrogom, jeśli im się to należy. Gdyby wszyscy czerwoni byli tacy jak Winnetou, a biali jak Old Shatterhand, żyłyby czerwone i białe narody obok siebie jak bracia, kochałyby się, dopomagałyby sobie, a na ziemi znalazłoby się dość miejsca dla wszystkich synów i córek. Ale niebezpiecznie jest dawać przykład, za którym nikt nie pójdzie. Winnetou zginął od kuli, a Old Shatterhand idzie na śmierć męczeńską.
 Teraz doszła rozmowa do pożądanego przezeń punktu. Postanowiłem nie uprzedzać go i milczałem. Mówił więc dalej:
 — Old Shatterhand jest bohaterem i będzie musiał wycierpieć dużo strasznych mąk. Czy zrobi swoim dręczycielom tę przyjemność, żeby go słabym widzieli?
 — Nie. Jeśli będę musiał umrzeć, to pójdę na śmierć jako mąż, któremu wznoszą mogiłę chwały.
 — Jeśli będziesz musiał umrzeć? Czy śmierć swoją uważasz za wątpliwą?
 — Tak.
 — Jesteś bardzo otwarty!
 — Czy wolisz, żebym cię okłamywał?
 — Nie, ale wygłaszanie tej prawdy jest wielką śmiałością z twojej strony.
 — Old Shatterhand nie był nigdy tchórzem.
 — A więc spodziewasz się, że uciekniesz?
 — Tak.
 Moja szczerość wprawiła go w jeszcze większe zdumienie niż przedtem.
 — Uff, uff! — wybuchnął podnosząc ręce. — Dotąd postępowano z tobą bardzo względnie, teraz trzeba będzie większej surowości!