Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/225

—   473   —

córka przyniosła mi jeść. Potem zapytał jeden z dozorców, czy ona mi się podoba, a ja to potwierdziłem.
 — To zupełnie wszystko jedno; ona ci się podobała. Czy wiesz, że kto córkę szczepu pojmie za żonę, może być doń przyjętym?
 — Wiem.
 — Chociażby był przedtem wrogiem lub jeńcem?
 — I o tem mi wiadomo.
 — I że potem odpuszcza mu się jego winę i darowuje się życie?
 — Wiem również o tem.
 — Uff! Wobec tego zrozumiesz mnie.
 — Tak, rozumiem cię.
 — Moja córka podoba się tobie, a ty jej. Czy chcesz ją pojąć za skwaw?
 — Nie.
 Nastąpiła głęboka cisza. Tego się czerwony nie spodziewał. Ja byłem kandydatem na śmierć, a ona jedną z najgodniejszych pożądania dziewcząt, córką najbardziej poważanego wojownika, a ja mimoto ją odrzucałem. Czy mogło się coś takiego zdarzyć?
 Wreszcie „Jedno Pióro“ zapytał, lecz całkiem krótko:
 — Dlaczego nie?
 Czy miałem mu wyjawić właściwe powody i oświadczyć bez ogródek, że wykształcony Europejczyk może zniszczyć całe swoje życie, żeniąc się z czerwonoskórą dziewczyną, że takiemu mężczyźnie małżeństwo nie może dać tego, co dać powinno i musi, że Old Shatterhand nie należy do hultajów, biorących sobie czerwoną skwaw, by ją potem porzucić, i mających często w każdem plemieniu inną żonę. Tego wszystkiego nie mogłem mu powiedzieć, bo byłby tego nie zrozumiał. Musiałem znaleźć jakiś zrozumiały dlań powód i odrzekłem:
 — Mój czerwony brat twierdzi, że uważa Old Shatterhanda za wielkiego wojownika. Ale to nie jest widocznie prawda.
 — To prawda!