Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/238

—   486   —

 — Stój! Ja stawiam jeden warunek.
 — Słucham.
 — Że pojadę jako wolny.
 — Uff! To niemożliwe.
 — Wobec tego zostaję.
 — Będziesz wolny, dopóki nie powrócimy, ale potem będziesz znów naszym jeńcem. Żądamy od ciebie tylko tego, żebyś nam nie umknął po drodze.
 — Zabieracie więc mnie z sobą dlatego, że żaden trop nie ujdzie mojej uwagi? Dziękuję! Zostaję tutaj! Old Shatterhand nie jest psem do tropienia!
 — Czy nie namyślisz się inaczej?
 — Nie.
 — Zważ dobrze, że w takim razie może nie pochwycimy złodzieja mojego leku.
 — Mnie on nie ujdzie, jeśli zechcę go mieć. Niechaj każdy odbiera sobie sam, co mu skradziono.
 Nie zrozumiawszy mnie, potrząsnął Pida głową z rozczarowaniem.
 — Byłbym cię chętnie wziął z sobą — rzekł — aby ci podziękować za to, że przywróciłeś do życia moją żonę. Nie jestem winien temu, że się na to nie zgadzasz.
 — Jeśli mi chcesz podziękować naprawdę, to spełnij jedno moje życzenie.
 — Jakie?
 — Dziwnie mię niepokoi myśl o tych trzech bladych twarzach, które przyjechały z Santerem. Gdzie znajdują się teraz?
 — W swoim namiocie.
 — Wolni?
 — Nie, skrępowani, gdyż byli przyjaciółmi złodzieja mego leku.
 — Oni są niewinni.
 — Oni tak twierdzą, lecz Santer jest teraz naszym wrogiem, a przyjaciele moich wrogów są moimi wrogami. Zostaną przywiązani do drzewa śmierci i umrą razem z tobą.