Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/240

—   488   —

 Gates, Clay i Summer wyglądali jak skazańcy.
 — Mr. Shatterhand — rzekł pierwszy, gdy przedemną stanęli — słyszeliśmy, co się stało. Czy to coś strasznego, gdy się zgubi stary worek z lekami?
 — To wasze pytanie utwierdza mię w dotychczasowem przekonaniu, że nic nie wiecie o Dzikim Zachodzie. Zgubić lek, to największe nieszczęście, jakie się może zdarzyć indyańskiemu wojownikowi. O tem powinniście wiedzieć!
 — Well! Dlatego to Pida był tak zawzięty, że aż nas skrępować kazał! No, teraz będzie źle z Santerem, jeśli go złapią!
 — Zasłużył sobie na to! Czy wierzycie już teraz, że chciał was podejść?
 — Nas? Czy nas może obchodzić lek, z którym on umknął?
 — Nawet bardzo! W worku z gusłami znajdują się papiery, których tak pragnął Santer.
 — O ileż te papiery były dla nas ważne?
 — Zawierają dokładny opis miejsca, gdzie są schowane nuggety.
 — A do wszystkich dyabłów! Prawda to?
 — Najpewniejsza!
 — A może się mylicie?
 — Nie. Ja czytałem te papiery.
 — To znacie także to miejsce?
 — Oczywiście.
 To wymieńcie nam to miejsce, mr. Shatterhand, wymieńcie! My pojedziemy za tym złodziejem i zabierzemy mu złoto z przed nosa.
 — Wy tego nie potraficie, a zresztą, nie wierzyliście mnie dotychczas, to i nadal nie wierzcie. Santer zamówił was tylko jako psy do wytropienia złota, potem byłby was powystrzelał. Teraz może się bez was obejść i nie potrzebuje zmuszać was do milczenia, wiedząc, że czerwoni będą was uważali za jego towarzyszy i tak z wami postąpią, jak właśnie postąpili.