Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/255

—   501   —

przeraźliwie ze strachu i podpędził konia, ja jednak zwróciłem mego w ten sposób, że mnie nie mógł ominąć i zawołałem:
 — Niech Pida stanie! Ja obronię go przed Apaczami.
 Pomimo przestrachu, jakiego doznał teraz, czuł widocznie do mnie wielkie zaufanie, gdyż osadził konia i kazał swoim uczynić to samo. Oni dojechali do niego, gdyż zostali byli w tyle i wykonali jego rozkaz. Jakkolwiek każdy czerwony wojownik, nawet w najgorszem położeniu, zachowuje wielką obojętność, mimo to zauważyłem, że Pida z trudem tylko opanował wrażenie, jakie na nim wywarło nagłe pojawienie się moje. Jego towarzysze nie zdołali natomiast ukryć wielkiego zdumienia.
 — Old Shatterhand! — zawołał. — Old Shatterhand wolny! Kto cię wypuścił?
 — Nikt — odpowiedziałem. — Sam się uwolniłem.
 — Uff, uff, uff! To było niemożliwe!
 — Nie dla mnie. Ja byłem pewny, że się wydobędę. Dlatego nie pojechałem z tobą, nie chcąc przyjąć podarunku od ciebie i oświadczyłem, że każdy powinien sam odebrać sobie to, co mu skradziono. Teraz się mnie nie lękaj! Jestem twoim przyjacielem i postaram się, żeby ci Apacze nic nie zrobili.
 — Uff! Czy chcesz to uczynić naprawdę?
 — Tak. Daję ci na to słowo.
 — Wierzę temu, co mówi Old Shatterhand.
 — Śmiało możesz wierzyć. Popatrz za siebie. Apacze, do których wysłałem moich towarzyszy, zatrzymali się. Zsiedli i zaczekają, dopóki nie powrócimy. Czy widzieliście ślad Santera?
 — Tak, lecz nie mogliśmy go doścignąć.
 — Udał się do puebla Apaczów.
 — Tak sądziliśmy, dążąc jego śladem.
 — To wielka z waszej strony odwaga! Każde spotkanie z Apaczami byłoby was o pewną śmierć przyprawiło.