Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/259

—   505   —

 — Czy wyjawił swoje nazwisko?
 — Nie. Twierdził, że mu tego zakazał Winnetou.
 — Czy już odszedł?
 — Tak.
 — Jak długo tutaj zabawił?
 — Taki mniej więcej czas, jaki blade twarze nazywają godziną.
 — Czy przyszedł sam do ciebie?
 — Tak, prosił, żeby go do mnie przyprowadzono, pokazał mi na skórze totem Winnetou, którego ostatnie zlecenie miał wykonać.
 — Czego żądał od ciebie?
 — Opisu jeziora, które wtedy nazwaliście Deklil-to.
 — A ty mu go dałeś?
 — Musiałem, bo taka była wola Winnetou.
 — Czy opisałeś mu okolicę dokładnie?
 — I drogę stąd i tamte strony.
 — Las świerkowy, skałę i wodospad?
 — Wszystko.
 — Czy i drogę na głaz zwisający?
 — I drogę. Pokrzepiło to moją duszę, że mogłem mówić z nim o miejscach, na których byłem podówczas z Old Shatterhandem i wodzem Apaczów, Winnetou, który nas opuścił i odszedł do wiecznych ostępów, gdzie go wkrótce zobaczę.
 Starcowi nie można było nic zarzucić, gdyż on usłuchał tylko dlatego, że widział totem ukochanego wodza. Zapytałem go jeszcze:
 — Czy koń bladej twarzy był bardzo zmęczony?
 — Wcale nie. Kiedy biały odjeżdżał na nim, szedł tak żwawo, jak gdyby długo był wypoczywał.
 — Czy biały jadł co tutaj?
 — Tak, lecz niewiele, gdyż nie miał czasu. Pytał o nici do lontu.
 — Och! A dostał je?
 — Tak.
 — Na co ich potrzebował?