Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/260

—   506   —

 — Tego nie powiedział. Musieliśmy dać mu także dużo prochu.
 — Do strzelania?
 — Nie, do rozsadzania skał.
 — Czy widziałeś, gdzie schował totem?
 — Do worka z lekami, co mnie zdziwiło, bo wiem, że blade twarze tego nie noszą.
 — Uff! — zawołał stojący obok mnie Pida. — On go ma jeszcze. To mój lek, on mnie go ukradł.
 — Ukradł? — zapytał Inta zdziwiony. — Czy to był złodziej?
 — Jeszcze gorzej.
 — Przecież miał totem Winnetou!
 — Ukradł go. To był Santer, który zamordował Inczu-czunę i Nszo-czi.
 Starzec skamieniał. Zostawiliśmy go razem z jego przestrachem i odeszliśmy.
 Nie udało nam się zatem doścignąć Santera, nie zdobyliśmy nawet części drogi, o którą był nas wyprzedził. To było przykre, to też „Krwawa Ręka“ zaproponował:
 — Nie zostaniemy tu wcale i jedziemy zaraz. Może dopędzimy go, zanim dotrze do Ciemnej Wody.
 — Czy sądzisz, że można to uczynić bez odpoczynku. Księżyc świeci, możemy przeto jechać nocą.
 — Mnie nie potrzeba spoczynku.
 — A Pida?
 — Ja nie spocznę, dopóki nie odzyskam leku.
 — Dobrze! To zjedzmy co i weźmy świeże konie! Mego szpaka zostawię tutaj. Mnie także pilno. To, że wziął z sobą prochu i lont, wskazuje, że ma zamiar coś rozsadzić, a tem mógłby mi wszystko zburzyć. Musimy śpieszyć!
 Mieszkańcy puebla prosili nas bardzo, żebyśmy się jeszcze zatrzymali, żebym ja opowiedział, co przeżyliśmy z Winnetou i o jego śmierci. Pocieszyłem ich obietnicą rychłego powrotu i już w dwie godziny po przybyciu jechaliśmy na świeżych koniach zaopatrzeni obficie