Strona:PL Karol May - Winnetou w Afryce.djvu/115

Niejednokrotnie się odznaczył, wreszcie został kolorasim, a teraz powierzyłem mu wyprawę przeciwko Uled Ayarom.
 — Aż tak dzielnym człowiekiem jest ten Kalaf Ben Urik? Hm!... Jakże więc mógł popełnić taką nieostrożność, że podjął się niebezpiecznej wyprawy tylko z jednym szwadronem? Czy tylko tyle chciał wysłać basza?
 — Tak.
 — A może Kalaf Ben Urik uważał się za tak dzielnego oficera, że nie wątpił, iż poskromi zbuntowanych z tak niewielkim oddziałem?
 — To prawda. Mówił, że każdy jego żołnierz zręcznością i odwagą podoła dziesięciu wrogom.
 — Skąd nastąpił wymarsz?
 — Z Uneka.
 — A zatem na drodze karawanowej na południu. Czy nikt obcy nie towarzyszył kapitanowi?
 — Owszem.
 — Któż to? Czy zna go pan?
 — Nie.
 — Sądzę, że Kalaf Ben Urik musiał pana prosić o pozwolenie, skoro zamierzał zabrać ze sobą człowieka, nie należącego do wojska?
 — Naczelny komendant oddziału ma, prawo zabrać ze sobą, kogo zechce.
 — Tak? A zatem nie miał potrzeby się pytać. — W jakiej sile chce pan pośpieszyć z odsieczą?
 — Z trzema szwadronami. Wyruszamy jutro po obiedzie.