Strona:PL Karol May - Winnetou w Afryce.djvu/13

Zachód, jak mało kto, i dlatego nie mogę wyjść z podziwu, że nazwa nic panu nie mówi.
 — To ma swój powód. Od jak dawna mówi się o tej miejscowości?
 — Od dwóch lat.
 — Właśnie tyle czasu przebywałem w Ameryce Południowej, i to w takich stronach, dokąd nie dociera pani Fama. Nie uważaj mnie jednak, master, za Tunguza lub Kałmuka.
 — O nie! Cieszy mnie, że mogę panu powiedzieć, czem się stał bezradny człowiek, jakim wówczas byłem. Miarkuj pan sobie tylko — królem nafty!
 — Do licha! Królem nafty? Muszę, panu serdecznie powinszować.
 — Dziękuję! Tak, jestem królem nafty. Nie myślałem o takiem szczęściu wówczas, gdy spotkałem pana i Winnetou. Właściwie zawdzięczam je Apaczowi, gdyż on radził mi porzucić Nevadę i jechać do Kalifornji. Ta rada przyniosła mi parę miljonów.
 — Jeśli jest pan w istocie miljonerem, to proszę, abyś się nie stał złym człowiekiem.
 — Nie, nie, — roześmiał się król nafty. — Skoro się pan dowie, kim i czem byłem niegdyś, to zrozumiesz zbyteczność swej prośby.
 — Czem pan był wtedy?
 — Pędziwiatrem, nicponiem.
 — Nie znać tego po panu.
 — Bo też zmieniłem się gruntownie. Urodziłem się w przytułku dla ubogich. Byłem obywatelem przy-