O. Syn Boga Najwyższego, dla człowieka grzesznego * Z Panny czystej zrodzony, w żłobie jest położony; * Między dwoma bydlęty, Bóg leży niepojęty.
P. Między dwoma bydlęty, Bóg leży Niepojęty! * O człowieku dla ciebie, jak Bóg uniżył Siebie! * Jakożeś wdzięczen tego Dobra Nieskończonego?
O. Matuchna Go piastuje; nakarmiwszy całuje; * W radości się rozpływa, że jest matka prawdziwa * Boga Człowieka; któż może ten cud pojąć mój Boże!
P. O szczęśliwi pasterze! powiadamy wam szczerze: * Gdybyśmy to widziały, i duszę byśmy dały; * O szczęśliwi pasterze! prawcież dalej a szczerze.
O. Onego Pana nieba uśpić było potrzeba: * Nie miała kolebeczki, włożyła Go w jasłeczki * Matusia Jego droga; ach! niesłuszność to sroga.
P. Ach mój Boże jedyny! też to z ludzkimi syny * Twe uciechy; o Boże! jeżeli Cię znieść może * Serce moje, w niem Tobie lepiej będzie niż w żłobie.
O. Gdy Dziecina płakała, Matuchna Je lulała; * Gdy zmrużało powieczki, śpiewała Mu piosneczki, * Chcąc, by Dziecię zasnęło; a wielkie zimno było.
P. Ach pasterze, pasterze, powiedzcie jeszcze szczerze: * Jakoli Mu śpiewała? jako pięknie lulała * Jego Matka kochana, z wszystkich panien wybrana?
Strona:PL Karol Miarka - Kantyczki 01.djvu/095
Ta strona została przepisana.
