Strona:PL Karol Miarka - Kantyczki 01.djvu/251

Iż mówi do Matki Jego, * I do Józefa świętego: * Że to Pan święty.

 Proszę Ciebie, Panie święty, przyjm te sereczki, * Podaruneczki, * A za to racz błogosławić, * I od wilka mi wybawić * Moje owieczki.

 A Kuba znowu porwawszy z trzody barana, * Padł na kolana, * Mówiąc: powiedz Panie z nieba, * Czego Ci więcej potrzeba, * Dam Ci i siana.

 Dla tegoć to osieł z wołem, coć zagrzewają, * Parą chuchają: * Niechaj ich Józef posili, * Aby Cię nie odstąpili; * Niech żywność mają.

 Antek także nieboraczek wziął koszyk gruszek, * Masła garnuszek: * Kładzie Panu po kolędzie, * Jeśli tego mało będzie, * Da i jabłuszek.

 Bartek się nie rychło ocknął ze snu twardego, * Do Pana tego. * Wziąwszy troje kurcząteczek, * I krup jaglanych woreczek, * Spieszy do Niego.

 Skoro przybieżał do szopy, ujrzawszy Pana, * Padł na kolana: * O witaj że Królu nieba! * Ciebie nam też było trzeba, * I śpiewa dana.

 Marya gdy na to patrzy, cieszy się mile * Z wesołej chwile: * A Józef po szopie pląsa, * Jak staruszek głową trząsa, * Życzący mile:

 Onym od Syna Bożego błogosławieństwa, * Także zwycięstwa * Nad dusz nieprzyjaciołami, * Mówiąc: Pan Bóg będzie z wami, * Doznacie męstwa.

 Za te dary, któreście tu Panu oddali: * Ofiarowali * Z prostotą,