Strona:PL Karol Miarka - Kantyczki 04.djvu/055

święta, * Gdyś w zimie karmił zgłodniałe ptaszęta; * Za co zyskałeś od Boskiej prawicy, * Sporzej pszenicy.

 Z cząstki ubogiej obiadu małego, * Karmiłeś mnóstwo ludu zgłodniałego, * A Bóg przysparzał w garnuszku potrawy, * Na Cię łaskawy.

 Ty pragnącemu Panu na wygodę, * Dobyłeś z suchej ziemi żywą wodę, * Która i fteraz płynie z Twego cudu, * Na zdrowie ludu.

 Przez lat czterysta i pięćdziesiąt, cały * Leżałeś w ziemi, a robak zdumiały * Żaden Cię nie tknął, ani zgniłość zjadła, * Na Cię przypadła.

 Ręką Anielską kołysane dzwony * Czciły Cię dźwiękiem, gdyś był podniesiony; * A nieskażone piękną wonność ciało, * Z siebie wydało.

 Z grobu Twojego sam proch wzięty leczył, * Jeśli się kto w czem na zdrowiu skaleczył; * I skuteczniejsza była Twa opieka, * Niźli apteka.

 Cudowne sprawy Boga Wszechmocnego, * Nad chorobami ludu pobożnego, * Wielkie i częste, jakoś Bogu miły, * Głośno sławiły.

 Deszcz na Twą prośbę w suchy rok spuszczony; * Niewidomy, wzrok odzyskał stracony, * Który gdy z nagła zdrowym się być zoczył, * Wesół wyskoczył.

 Patronie święty! od Boga nam dany, * Przybądź w każdy czas na pomoc wezwany; * Ratuj znużonych różnemi pracami, * Swemi modłami.

 Niech Boga chwalim, a przy czoła pocie, * Niech się kochamy w nieśmiertelnej cnocie: * Byśmy na wieki Boga oglądali, * I wychwalali.