Strona:PL Karol Miarka - Kantyczki 04.djvu/058

 Pyta się król Jana śmiele, * Co mu królowa w kościele, * Do ucha powiadała, * Z czego się wyznawała.

 Wolę wszystkie męki znosić * Niż jedno słowo ogłosić, * Większy rozkaz od Boga, * Niż twa, królu, powaga.

 Zawołajcie prędko katów, * Zewleczcie do naga z szatów, * Palcie go pochodniami * I smolnemi świecami.

 Złoto ogniem wyczyszczają, * Mnie zaś ogniem doświadczają, * Ochoty dodawają, * Rany Twe wyrażają.

 Co dla Boga! skały, mury, * Kruszą się twarde marmury, * A ty się mąk nie boisz, * W uporze swoim stoisz?

 Wiedz, o królu! że twe męki * Słodsze niż niebieskie rzeki * Dla Jezusa mojego * I dla świętych ran Jego.

 Wiedźcież już uporczywego, * Uwiążcież u karku jego * Kamień, z mostu praskiego * Zrzućcie jak niemownego.

 Król mi mówić rozkazuje, * Spowiedź usta pieczętuje, * I myśleć się nie godzi, * Co słyszę przy spowiedzi.

 Już dekret nieodwołany, * Jesteś już na śmierć skazany; * Upamiętaj się Janie! * A znajdziesz łaskę u mnie.

 Nie śmiem mówić, królu tego, * Co przeciw sławie bliźniego; * Tobie za śmierć dziękuję, * Którą mile przyjmuję.