I.
Janosik, Janosik,
Imię twe nie zginie
Ani na wierszyczkach
Ani na dolinie.[1]
Wiadomo jest wszędzie, że różnie
Różni się rodzą ludzie:
Jedni w ogromnych dobytkach,
Drudzy w ogromnym trudzie.
Jedni w pałacach i zamkach,
A po stajenkach drudzy,
Jedni z poziorem na panów,
A drudzy niby jak słudzy.
O naszym Janosiku
Wieść starodawna niesie,
Że świat ten ujrzał na hali,
W szumnym smrekowym lesie.
Janosik, Janosik,
Imię twe nie zginie
Ani na wierszyczkach
Ani na dolinie.