Strona:PL Kasprowicz - O poecie.djvu/24

śledząc w ten sposób najwewnętrzniejszą głąb życia, używa on tych samych kształtów, w których wyraża się to życie, i oto słowa jego toczą się razem z strumieniem przyrody. Wszystkie wydarzenia w państwie zwierzęcem, rodzaj, odżywianie się, ciąża, narodziny i wzrost są symbolami przejścia świata w ducha człowieka, aby się w nim przekształcić i w wyższej pojawić się znowu wartości. Posługuje się on kształtami, odpowiadającymi wewnętrzemu ich życiu, a nietylko czczej formie. To właśnie prawdziwą jest wiedzą. Poeta tylko rozumie astronomię, chemię, wegetacyę i życie animalne, nie zatrzymuje się on bowiem na samych zjawiskach, ale posługuje się niemi jako symbolami. On wie, dlaczego pole przestrzeni obsiano kwiatami, które zowiemy słońcem, księżycem i gwiazdami; dlaczego głębię rozległą ozdobiono ludźmi, zwierzętami i bóstwami, albowiem z każdem wypowiedzianem przez siebie słowem jeździ on na nich jako na rumakach myśli.
 Mocą tej wiedzy poeta jest rozdawcą nazwisk, twórcą mowy, nazywającym rzeczy zaraz po ich zjawieniu się odpowiednio do ich istoty, nadającym każdej rzeczy właściwe miano i w ten sposób sprawiającym duchowi ową rozkosz, której doznajemy przy należytem rozdzieleniu i rozgraniczeniu rzeczy. Poeci stworzyli wszystkie wyrazy i dlatego też język jest niby archiwum dziejów, a równocześnie i grobowcem muz. Bo jakkolwiek początek przeważnej części naszych słów jest już dzisiaj w zapomnieniu, to prze-