Panu Bogu i chwalić go, w bojaźń się jego zaprawując, nauczył.
Tak i Dawid od proroctwa takiego królestwo swoje począł. Skoro go na państwo wsadzono, uczynił Sejm i prosił poddanych, aby mu służby Bożej pomogli, żeby ona Arka Boska uczciwsze miejsce i cześć więtszą niźli pierwej miała, i tam miedzy kapłany i w ubiorze ich Pana Boga chwaląc, dziwnie się Panu Bogu, od którego królestwo miał i kapłanom jego poniżył i skacząc przed arką owoce religiej i nabożeństwa swego u Bogu pokazował.[1]
I Salomon początki królowania swrego budowaniem kościoła i zbieraniem nań materyi poświęcił. I Jozafat i Ezechiasz i Jozyasz i Joas pierwsze oko na religią mieli i z kapłany się zmawiając i od nich naukę biorąc, z religią się i służbą Bożą spajali i onę od błędów i bałwochwalstwa z kapłanmi przeczyściali.[2]
A w nowym zakonie przez trzysta lat sama religią królestwo Boże i kościół jego sprawowała, to jest sami kapłani i biskupi rządzili, i duchowne ludu Bożego i świeckie potrzeby odprawując. Bo, nie mając jeszcze królów chrześcijańskich, sami sądy świeckie odprawowali i sami karali i do urzędów pogańskich, jako Apostoł nauczył, o sprawiedliwość chodzić
