Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/126

 Tarcza znów brzękła, brzękła po raz ostatni... Padła na stos czarny gałka biała.
 Poruszyli się mężowie. Srom i gniew pali im policzki za bezczelną śmiałość rycerza, który, ostatnim będąc, białą gałkę rzucił.
 — Ktoś ty, zuchwalcze? — krzyknęli oburzeni.
 — Zajęcze serce — odpowiedział rycerz, hełm odkrywając.
 — Więc idź i walcz! — ryknęli.
 — Idź i zgiń! — zawył książę zamorski.
 — Idź i zwyciężaj! — zadzwonił głos niewieści, królewny niegdyś, dziś pana zamorskiego małżonki.
 »Niepokonany« skłonił się i wyszedł.
 Cisza... przerażająca cisza...
 Ha! co to?
 Szczęk mieczów słychać, rżenie rumaków, szum, jakby burzy dalekiej, huk, jakby bicie piorunów. Ziemia drży, drgają posady gmachu królewskiego; gwar, zamęt, straszliwe sił jakichś mocowanie się.
 Wtem trąby ryknęły, surmy zagrzmiały pieśń tryumfu... ale — czyjego tryumfu?
 Nie sposób stać i czekać końca świata. Opuszczają podziemia wiecownicy, poprzedza ich królewna. Wybiegają na gród... Patrzą — i oczom nie wierzą.
 »Niepokonany« rozgromił pułki królów siedmiu; porwał za sobą rycerzy wahających się i wyparł z granic ojczyznny swojej wojska najezdników. Sto tysięcy trupa położył, sto tysięcy jeńców w kajdany zakuł i, krwią oblany, ranami usiany, staje przed tronem króla i tłumu zdziwionego.
 — Co to znaczy, co to znaczy, rycerzu mój? — król pyta, zgarniając pod stopy swoje sztandary zdobyte. — Ileż to ty serc masz w piersi swojej?
 — Jedno tylko, królu mój miłościwy — odpowiedział »Niepokony« — o nazwach tylko dwóch. Zajęcze — gdy idzie