Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/135

 — Król przyjechał!
 Ogromny rumor w chatce się zrobił. Stara do kuchni podreptała, by choć perliczkę królowi jegomości przygotować, Białka za zwierciadło i grzebień chwyciła, a zwracając się do siostry, zawołała rozkazująco prawie:
 — Tylko ty mi się nie waż do króla zębów szczerzyć!
 Śpiewna zatrzymała się zdumiona.
 — Słyszysz? — krzyknęła Białka.
 — Słyszę, ale... nie rozumiem.
 — Nie rozumiesz... ty nie rozumiesz!
 — Bo... jakże — zaczęła Śpiewna.
 — Nie waż mi się do króla zębów szczerzyć!...
 — A cóż ciebie może obchodzić król, gdy masz Przegonia?
 — Mam czy nie mam, to tobie nic do tego! — burknęła Białka. — A ty posłuchaj rady mojej, bo... zobaczysz!...
 Król jegomość nie odznaczał się pięknością. Brzydki był, podstarzały, prawą łopatkę miał wyższą od lewej i kulał trochę, ale to wszystko pokrywała korona złota, osłaniał płaszcz karmazynowy, wyrównywała suknia, bogato perłami szyta. Zobaczywszy siostry, odrazu do nich cholewki smalić zaczął, królewskie dary do stópek złożył i grzecznostkami obsypał, ale Śpiewna wymówiła się od podarunków i tylko białą różę wzięła, którą zaraz ozdobiła warkocz swój złoty.
 — Jaki on piękny! — szepnęła Białka.
 — Jaki on śmieszny! — odpowiedziała Śpiewna.
 Gniewnym wzrokiem przeszyła ją Białka.
 Pomiędzy licznymi dworzanami króla był młody a piękny pachołek, Bartkiem zwany. Oczy Śpiewnej spotkały się ze spojrzeniem młodzieńca, który, olśniony pięknością dziewczyny, długo oczu swoich z niej nie spuszczał i, gdy król Białce klejnoty ofiarowywał, on zbliżył się do Śpiewnej i rzekł: