Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/169

 Coś wylazło z komina i zbliżyło się do stołu, przy którym Kuba siedział. Czupiradło jakieś kosmate, pół psa a pół kozy, rzekło:
 — Stanie się według woli twojej.
 Powiedziawszy to, znikło nagle, tylko sadze w kominie się posypały.
 Kuba głową pokiwał i szepnął:
 — Majaki! majaki!... ale mógłby Stworzyciel mnie nasamprzód stworzyć i zapytać: co ty o tem wszystkiem myślisz, Kubo?
 Że była już noc późna, Kuba spać się położył, i sen miał dziwny. Wyśnił mu się Pan Bóg, który przyszedł do niego i rzekł:
 — Dowiedziałem się, że jesteś niezadowolony z dzieła mojego, Kubo?
 — Coś nie coś wypadałoby zmienić — odpowiedział pytany.
 — Co? jak? mów, dobrodzieju!
 Kuba wypowiedział pragnienia swoje.
 — Prawda twoja — odpowiedział Pan Bóg Kubie i na majestacie chmur purpurowych uniósł się w niebiosa.
 Rano obudził się Kuba, wstał zaraz, szlafrok nałożył i w dłoń trzepnął, wołając:
 — Kaśka!
 Wbiegła dziewucha młoda, hoża, która była u Kuby i praczką, i szwaczką, i kucharką zarazem.
 — Daj mi dziś na śniadanie jajko na miękko! — rzekł.
 Kaśka zakręciła się i wybiegła. Po chwili powróciła z jajkami, ale dziwnie głową kiwała.
 — Co tak makówką kręcisz? — Kuba spytał.
 — Okrutecnie ciężkie — odpowiedziała, kładąc na miseczkę dwa jajka, soli szczyptę i masła odrobinę.
 Kuba wziął jedno jajko w palce i opuścił na ziemię.