Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/43

 — Masz matek kilka? — spytał zdumiony Maciek.
 — Nie byłbym dyabłem, takim prawdziwym dyabłem!
 — Gdzież rodzicielki są twoje?
 — Tysiące, miliony ich mam!
 — Gdzież one są, gdzie, gdzie? — pytał Maciek zniecierpliwiony.
 — W duszyczkach ludzkich... Przysięgam na salamandrę, że w duszyczkach ludzkich!
 Maćkowi dziwnie się jakoś zrobiło po tych słowach dyabelskich.
 — Wyjmij nóż! — bies jęknął.
 — Nie wyjmę, brachu! — rzekł Maciek, za brodę go targając.
 — Mówisz: brachu, braciszku... Przyznajesz się do pokrewieństwa ze mną, wymagający więc nie będziesz. Panie Macieju! — wrzasnął nagle — nie szarp-że mnie tak za brodę, bo to boli!... Co chcesz, żebym uczynił?
 — Służ mi, jako przykazane jest — powiedział Maciek.
 — Mów, mów, wszystko zrobię, bo cierpię bardzo!
 Maciek za łeb go wziął i rzekł:
 — Zbuduj kościół.
 — Ojej! — syknął dyabeł.
 — Zbuduj kościół, mówię ci, biesie, bo o dwie mile ludzie z mojej wioski do domu Bożego iść muszą, a bez wizerunku krzyża, bez codziennej opieki księdza dobrego nijak duszom biednym w prawości się ostać.
 — Kościół! kościół! — bies stękał. — No, dobrze, dobrze! — zawołał, widząc, że Maciek zabiera się do przeżegnania go krzyżem świętym. — Postawię kościół, panie Macieju, pośrodku wsi postawię i kolatorem ciebie zrobię, tylko... tam... tego... na wieżycy, to już rzecz twoja, panie Macieju!...
 — Niech będzie moja, byleby przestronny był, a światła miał dużo — rzekł Maciek. — A dla księdza ornat uszyjesz — dodał.