Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/64

 — Jużci, że mnie! — krzyknęła pierwsza siostra.
 — Dlaczego ciebie? — odezwały się dwie młodsze.
 — Jam mu wskazała na Orlą Perć.
 — Ja na rosy obfitość.
 — Nicby nie było bez krzyknięcia imienia Janosikowego — zawołała trzecia. — A to ja mu podałam!
 — Zdradziłaś tajemnicę? — wrzasnęły dwie pierwsze.
 — A wy?
 — Ja co?
 — Albo ja?
 — A Perć? a rosa?
 — Mnie weźmie!
 — Mnie!
 — Mnie!
 I skoczyły do siebie z pięściami zaciśniętemi.
 Jędrek tymczasem wszystkie jabłka pozbierał, wór na plecy zarzucił, kręcił głową i mruczał:
 — To ci sekutnice!
 Po chwili rzekł:
 — Uspokójcie się, panny! adyć wybór do mnie należy.
 — Tak, tak, tak! — zawołały.
 — Mnie weźmie, obaczysz!
 — Jak rak świśnie!
 — A ryba piśnie!
 — Cichoj-ta! — krzyknął Jędrek. — U nas gaździny na polach se hukają, w chałupie milczą.
 — Którą chcesz, Jędrek, którą? — wrzeszczały panny.
 — Żadnej nie chcę — odpowiedział Jędrek z powagą, i nim siostry opamiętały się, juhas za wrota wyszedł, a za nim poleciał sokoł-czarodziej.
 Wtedy panny ogarnął strach wielki. Bez złotej jabłoni, bez złotych owoców, o które dobijali się książęta i królewice, co one były warte same przez się?...