Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/96

 — Nie da sobie z winnicą Grześ rady, panie ojcze — odpowiedzieli bracia.
 — To młynek mu dam.
 — Niedługo w ręku Grzesia mleć będzie — odparli.
 — To pólko weźmie.
 — I wnet zachwaści, panie ojcze, niezdara taki!
 Starowina w głowę się podrapał, do Grzesia się zwrócił i rzekł:
 — Cóż ty o tem wszystkiem myślisz, głuptasku?
 — Das ociec, to wezmę, a nie das, toć wyrzekać i tak na ciebie nie bende — odrzekł Grześ.
 — Pierwszy raz mądrze powiedział! — zawołali bracia uradowani.
 Stary pokręcił głową.
 — Mądrze czy nie mądrze — szepnął — tego nie wiem! ino wiem, że poczciwie.
 Po chwili znów się ozwie:
 — Trzeba, mili synaczkowie, żebyście o żeniaczce już pomyśleli.
 — Ja jużem pomyślał — rzekł Wacek.
 — Proszę, proszę!
 — Upatrzyłem sobie pannę ze dworu. Białych i żółtych pieniędzy ma wbród.
 — Patrzcie! patrzcie! — pokręcił głową starowina. — A ty? — do Wicka się zwrócił.
 — Mnie pachnie, tatulu, wojewodzianka.
 — Wodzianka? — spytał ojciec, przykładając dłoń do ucha — jaka? z porzeczek czy agrestu?
 — Wo-je-wo-dziaanka, tatusiu! — krzyknął Wicek w ucho ojcowskie. — Nie widzita jej murowanego pałacu pod lasem? — dodał, palcem na puste pole wskazując.
 — Pałac murowany?... Nieźle, nieźle! — mruknął stary. — A ty, Grzesiu? — spytał.