Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/99

z której zaraz siedząca tam baba wylazła i mizdrzyć się, a dygać, a drygać zaczęła do Grzesia. Co się ruszy, to bracia za boki się biorą a jęczą od śmiechu, Grześ zaś oczy wybałuszył i patrzy, patrzy, jakby oczarowany widowiskiem, wreszcie ręce jak do pacierza złożył i:
 — Ślicności moje! — zawołał.
 Wicek na ziemię się położył i nogami przebiera, taki nim śmiech szalony podrzuca; Wacek nie śmieje się, lecz już ryczy, jak wół, a Grześ oczu od baby oderwać nie może i szepce w zachwycie:
 — Raju! maju! a tom-ci takiej piękności nie widział jesce!
 I do gęby się wziął.
 Tu już bracia wytrzymać nie mogli i tarzali się po ziemi od śmiechu, a Grześ w gębulę cmoka babulę i mówi:
 — Uuu... miód!... miodek!... nad słodkościami słodkości!...
 Wicek i Wacek wybiegli z lasu, oszaleli z radości, że im się krotochwila udała.
 Nazajutrz, o tej samej godzinie, Grześ kapelusz na głowę nałożył i z izby się zabierał.
 — A dokąd? — spytali zaraz Wicek i Wacek.
 — Do wierzby, braciskowie! — odpowiedział.
 Bracia w śmiech, ale Grześ na nic nie zważał i, jak opętany, pobiegł do lasu.
 Na drugi dzień — to samo, to samo na trzeci, czwarty; aby jeno słoneczko ku zachodowi się zniżyło, czterema wołami Grzesia nie zatrzymać.
 — Co mu jest? — spytał ojciec.
 — W suchej wierzbie się zakochał, tatulu — odpowiedzieli niegodziwcy.
 — A jak tam z twoją panną z dworu, Wacusiu?
 — Jużem od niej złoty pierścionek otrzymał.
 — A z twoją wojewodzianką, Wicusiu?