Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/027

 — Moja!
 — Nie twoja!
 Zaczęli się wadzić.
 — Kradł! — powiada dyabeł.
 — Złodziejstwo hłopska rzec. Nie ukradnie ten, co nie potrafi — odpowiedział mu anioł.
 — Pił!
 — To za swoje! Cyś mu pozycał?
 — Rod dziwki widział, kie parobke był.
 — Dybyś je i ty rod widział, kieby cie ino fciały! Nie bój się!
 — Nie spowiadoł sie juz cosi ze trzy roki.
 — To ksiendzowa sprawa, nie twoja. Jest hań plebon w Hohołowie od tego.
 — Kie się ozezłości, klnie.
 — E to na tobie! Dobrze robi.
 — Świętym nie dowierzo.
 — Tak tyz i oni jemu. Wiem dobrze, bo my towarzysia, a tyś ku nim za podogonie!
 Zgniewał się dyabeł na to, rusza ku Samkowi ode drzwi.
 — Podź duso ludzka! Bierem cię! — zgrzypi i widły zkądś z za siebie wziął i mierzy ku Samkowi.
 A anioł do niego: E beskurcyjo! Sto dyabłów zjadło! Cozby jo za anioł był, cobyk ci haw rady nie doł!