Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/047

 — Kie nieśmiem.
 — Oześmiel się! Cyś nie hłop?!
 — A jak mi powi: nié?
 — Pudzies ku inéj.
 — Wiera! Wolołbyk się tu zapaść!
 — Nie bluźnij!
 — Ej! Ani mi niebo nie cudne, ani mi piekło nie strasne!
 — Takeś się to wej zakohoł?
 Ale on już nic nie rzekł.
 Aż przyszedł raz dzień słoneczny, tak rzeźwy i tak bystrej pogody, jakiego jeszcze tego lata niebyło. Wstał Jasiek Mosiężny rano, podniósł głowę do góry, popatrzał na niebo, po turniach, i mówi do siebie: Prowda! Cyk nie hłop? Niekze się to juz roz abo tak abo tak odwozy!
 I idzie prosto ku Marysi, spotyka ją: stoi nad potokiem schylona, spodnica między kolana wciśnięta, nogi od łydek gołe — pierze.
 — Maryś! — mówi.
 Marysia się wyprostowała.
 — Co?
 — Maryś! Nimogem juz dłuzéj wytrwać. Miłujem cię.
 A ona się zaczerwieniła i zaraz pobladła bardzo.
 — Miłujem cię — mówi Jasiek — Za zonę byk cię brał...