Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/051

 A Marysia w płacz. Zatłumiła go zrazu, ale potem buchnął z niej, jak ogień.
 Porwie się Jasiek z miejsca: Maryś! Co się stało? Cegóz płaces?
 A ona łka.
 — Cegóz płaces?!... Twoje łzy mi jak kamienie... Powidz! O co zol mos do mnie? Jo juz se rady niewiem dać! Cojek ci zawinił? Cymek cię ukrziwdził? Maryś!
 — Hej, nie zawiniłeś mi ty nic, nie ukrziwdziłeś mię ty w nicym... Ino pocóześ to wej zabrzęcał na strunak?...
 — E dyjek to przecie nie roz nie dwa grawał, a nie płakałaś! — mówi Jasiek.
 — Ale nie trza było — — teroz... — mówi Marysia.
 Zamyślił się Jasiek — myśli chwilę — cisnął skrzypce na ziemię, nogą kopnął. Bierze ręce Marysi, całuje.
 — Przeboc! — mówi.
 — Z nićego. Coześ ty winowaty? Nic — ona odpowiada.
 — Bez coześ się na mnie gniéwała?
 — Nie gniéwała jo się, nie... Nie wyrozumiés ty temu nigda, nigda...
 — Nie gniéwałaś się?! — krzyczy Jasiek, podnosząc na nią oczy.