Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/063

 — E co ta mom to ta mom — nic wom potem.
 — Nosujes przy sobie?
 — Wse nosujem.
 — Ka? W opasku?
 — A moze to i być, kieby ino dość syroki był.
 — Jakoz to? Nie rozumiem?
 — Hej ojce, wicie — — kieby taki syroki był, coby serce przykrył. Kaz ten jarzec?
 Popatrzył na niego stary Gąsiorek, pyta się;
 — To się na serce przykłado?
 — No.
 — Jakze to? Przylepio się? Cy je jaki ploster?
 — Nie przylepio się, ba trza połknonć, coby do serca wlazło — mówi Jasiek.
 Stary Gąsiorek przykrzywił głowę: Jakosi cudnie mówis — powiada — A ukozes mi to? Cy byk i jo nie połknon?
 — Ej, musielibyście jaze w Kościeliska jehać, coby uwidzieć, jakie to.
 — Tam je stela?
 — No.
 — A wtoz ci to doł?
 — Coz się ta telo ozpytujecie! Kaz to zboze?
 Stary Gąsiorek pomilczał trochę, potem się rozśmiał i rzekł: Rychtyk — co się ozpytujem, kie jo mom haw na głowie nolepse odcynienie na wselkie uroki.