Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/064

 I pogłaskał się po siwych włosach.
 — Podź, Jasiek, wsujemy jarcu do worka.
 A w Jaśka Muzykę w chwilę potem jak żeby piorun trzasł.
 Idzie, niesie worek na plecach, przychodzi ku młynowi, a tu przed młynem stoi Maryna wójtowa.
 — Do młyna? — pyta się.
 Popatrzał Jasiek na nią, nogi mu się ugięły, zbielał na twarzy, choć godny worek na plecach dźwigał. Tak w niego uderzyły Marynine oczy, jak błyskawice.
 Ona się tylko uśmiechnęła, że ledwo przemknęło po wązkich wargach, i patrzy na niego z góry, śmiało, a on tak przed nią przychylony z tym workiem.
 — Podź — mówi — odbieremy.
 Oddał Jasiek worek młynarczykowi mleć.
 — Tyś niepili, nietutejsy? — mówi Maryna — Tyś ten muzyka Jasiek od Gąsiorka?
 — No.
 Nie dwoi mu nic, tylko tak do niego mówi: ty, jak do pasterza.
 — Przydź jutro rano po monkę.
 — Przydem.
 Chciał jej powiedzieć: Ostańcie z Pane Boge —