Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/078

dobrzę pół godziny po polu i wraca do wesela. Patrzy: ani Maryny, ani Macicka niéma.
 Zimno i gorąco mu się zrobiło. Wyleciał z sieni, łap za kamień z pod nóg, ścisnął w pięści — a wtem Marynę spotkał. Poznał ją, bo światło z okien padało.
 — Kaś była?! — pyta jej się i zastępuje drogę.
 Wzdrygnęła się Maryna, zatrzymała się, potem chce iść dalej, a nie odpowiada.
 Ale Jasiek już nie ustąpił. Chwycił ją za rękę, ścisnął, przybliża jej oczy do oczu:
 — Kaś była?! Gadoj!
 Szarpnęła się Maryna, zmarszczyła brwi, aż się jej zbiegły pod czołem, ale potem rękę w jego ręce wolno zostawi i mówi mu łagodnie: Puść mię, Jasicku, co ci się stało? Coz mi tak zastępujes, jak zbój, a przecie wiem, ze mię rod mos. No to ci powiem, kak była? Byłak doma buty przebuć bo mię gnietły té nowe.
 — Nie byłaś w sópce?
 — W jakiéj sópce?!
 — W téj hań, przy sadzie.
 — W ujkowéj?
 — No!
 — Nié!
 Ścięła usta, ściągnęła znowu brwi. Zląkł się