Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/082

 — A teroz nic. Przepadło.
 — Przepadło?!
 — Na zawse.
 — Cemu?! Bez co?!
 — Boś mi juz teroz tak jak nic.
 — Cemu?! Jo by ci przecie przy nogak lezoł, joby ci przecie wierny był jak pies!
 Joby do tobie patrzył, jak do gwiazdy...
 — Mnie się tyz to w tobie nie podobo; — miękiś.
 — Tamten ci lepsy, co cie bedzie bił?
 — Ale je hłop.
 Złapał się Jasiek Mosiężny za głowę obu rękami.
 — Maryna! Lepi mi było tego nie pedzieć!... Rany Boskie!
 I kołysze nieszczęsną głowę i żałość go ogarnęła rozpaczna.
 A ona mu powtarza: Miękiś był. Cemuześ mię nie hycił, cemuześ mię nie stusił pod garło, tak, jak on? Teroz jo jak zacarowana...
 — Hej! To tak trza było! — mówi do siebie Jasiek Muzyka — Hej! To tak trza było!... A jo nie wiedzioł...
 I wali się głową ku kolanom.
 — Jesce kiebyś mię był wte, kiek ze sópki sła, tak nie puścił. Kiebyś mi był nie uwierzył, kiebyś