Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/100

 Krystka zdziwiła się sama, bo uczuła, że się wstydzi, co jej się nigdy nie trafiało.
 — Zejeście przecie słyseli.
 — Jakoz to było?
 — Zabacyłak.
 — Cybyk ci nie przibacył?
 — E jako? — i zapłoniła się Krystka i odchyliła głowę na bok.
 — E tak! — i parobek objął ją wpół przez chustę pasiatą i przygarnął ku sobie.
 — Zkądzeście? — spytała po chwili Krystka.
 — Z Gronia.
 — A coz wy macie przi Stawak za owce? Dy hań Zokopianie, nie Grońscy!
 I nieufność przejęła jej umysł góralski.
 — E takek ci ta ino pedzioł. Nimom jo hań owiec nijakik — rzekł Jasiek.
 — Ba co?
 — Ba ino przeńdem hańtędy, bez Liliowe.
 — Ka?
 — We Wirhcihom. Mom się ta z kimsi uwidzieć.
 Oczy mu błysły chytrze i zawiesiście.
 Popatrzała Krystka po nim: miał dwa noże wetknięte za pas i pistolet.
 — Ej ha! — pomyślała — Dy to zbójnik!...